در دوره ویدیویی مستند «موسیقی ملل» همراه شما عزیزان خواهیم بود. «معرفی و تاریخچه پیدایش موسیقی ملل» موسیقی جهانی شامل بسیاری از سبک‌های مختلف موسیقی از سراسر جهان بوده که ژانرهای بسیاری را از جمله انواع موسیقی غربی، فولکلور، سنتی، محلی، بومی و ... را در بر می‌گیرد. پیدایش موسیقی ملل را می‌توان به سال‌های 1982 تا 1983 نسبت داد. درست زمانی که پیشگامان موسیقی بریتانیایی و آمریکایی، شرکت‌های ضبط آهنگ، توزیع کنندگان و همچنین برخی از روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها، موسیقی سایر کشورها به خصوص موسیقی آفریقایی را در یک دوره مشخص که مشابه و هم وزن با موسیقی جهانی بود ترویج دادند. در سال‌های اخیر موسیقی ملل طیف‌های فرهنگی گسترده‌ای را تحت تاثیر قرار داده و با تمرکز بر موسیقی‌های محلی غیر غربی به طرز چشم گیری در بین علاقه‌مندان به موسیقی فراگیر شده است. بارزترین نشانه اوج موسیقی آفریقایی، موفقیت King Sunny Adé موزیسین مشهور نیجریه‌ای در انتشار دو آلبوم نخست پرفروش او در سطح بین المللی بود. این دو آلبوم (Juju Music-Syncro System) محبوب که توسط شرکت آیلند رکوردز ضبط و منتشر گردید، مابین سال‌های 1983 تا 1984 در ایالات متحده آمریکا با فروشی بیش از 100,000 نسخه همراه بود. این رقم نیمی از فروش Adé در نیجریه و خیلی کمتر از فروش آن نسبت به هنرمندان مشهور غربی بود. با این اوصاف بسیاری از شرکت‌های جدید نشر آهنگ از این سبک موسیقی استقبال کردند و در نهایت این ژانر در سراسر دنیا مورد توجه قرار گرفت. اصطلاح موسیقی ملل توسط یک گروه بریتانیایی نامگذاری شد. آنها امیدوار بودند که ریشه‌های گوناگون موسیقی، نه تنها در تمام مناطق آفریقا بلکه در اروپای شرقی، آمریکای جنوبی-مرکزی و منطقه کارائیب در یک مجموعه موسیقیایی جمع آوری و ارائه شود. در واقع موسیقی جهانی هم وزن و شبیه به موسیقی محلی و منطقه‌ای بوده و سبک‌های مختلف موسیقی را از کشوری به کشور دیگر در هم می‌آمیزد. بیشتر شرکت‌های پخش موسیقی جهانی که در بین سال‌‌های 1983 تا 1986 در بریتانیا شکل گرفته بودند با فروش بسیار کمی روبرو شدند و فقط برای یک مدت کوتاهی دوام آوردند. پیتر گابریل "Peter Gabriel" خواننده موسیقیدان انگلیسی، یکی از مهم‌ترین افرادی بود که با حمایت از این سبک، نقش مهمی در شکل گیری و ماندگاری موسیقی جهانی ایفا کرد. در همین دهه بود که هنرمندان مطرحی نظیر نصرت فَتِح‌علی خان؛ استاد صاحب نام سبک قَوّالی و یوسونو اِندور خواننده سنگالی به عرصه موسیقی جهانی معرفی شدند. «مروری کوتاه بر زندگینامه دمیتری شوستاکوویچ؛ شخصیتی بزرگ که هنر موسیقی شوروی بر انگشتان او نقش بسته بود» یکی از برجسته‌ترین آهنگ‌سازان و پیانیست‌های قرن بیستم، دمیتری شوستاکوویچ "Dmitri Shostakovich" نام دارد. وی 25 سپتامبر 1906 در سن پترزبورگ روسیه چشم به جهان گشود. شوستاکوویچ نوازندگی پیانو را از سنین کودکی آغاز کرد و با استعداد منحصر به فردی که در خود یافته بود توانست پله‌های ترقی را به سرعت طی کند. سپس به هنرستان موسیقی رفت و در آن جا کمک هزینه تحصیلی مناسبی برای وی در نظر گرفته شد. نخستین موفقیت رسمی شوستاکوویچ «سمفونی یکم» نام داشت که آن را برای پایان‌ نامه‌اش در سن 19 سالگی اجرا کرد. دمیتری با تاثیر از موسیقیدان‌های بی‌نظیری همچون پروکوفیف و استراوینسکی، شیوه ترکیبی را گسترش داد. گفتنی است شوستاکوویچ به خاطر خلق اثر مشهور سمفونی لنینگراد به اوج شهرت خود رسید. این اثر شگفت انگیز که به محاصره طولانی و ویرانگر شهر لنینگراد و کشته شدن میلیون‌ها شهروند شوروی در جنگ جهانی دوم اشاره دارد، به عنوان نمادی از مقاوت در برابر تمامیت خواهی و نظامی‌گری نازی‌ها، مورد پسند بسیاری از مردم قرار گرفت. از جمله برخی از آثار وی می‌توان به اپرای بی‌نظیر لیدی مکبث، پانزده سمفونی، پانزده کوارتت زهی، دو سونات پیانو، اوورتور، دو تریوی پیانو و شش کنسرتو اشاره کرد. سرانجام دمیتری شوستاکوویچ، 9 آگوست 1975 در شهر مسکو چشم از جهان فرو بست و در گورستان تاریخی نووودویچی "Novodevichy Cemetery" به خاک سپرده شد.

در مستند ویدیویی «زندگی و آثار آلفرد برندل» به معرفی این شخصیت سرشناس اتریشی و آثار بی‌نظیر و خارق‌العاده او خواهیم پرداخت. «زندگینامه آلفرد برندل» آلفرد برندل "Alfred Brendel" را می‌توان یکی از بهترین موسیقیدانان قرن بیستم دانست که بیشتر به دلیل اجرای استادانه آثار هنرمندان مشهوری همچون هایدِن، موتزارت، بتهوون، فرانتس شوبرت و یوهانس برامس شهرت دارد. این پیانیست برجسته، پنجم ژانویه 1931 در منطقه ویزنبرگ "Wiesenberg" چکسلواکی (جمهوری چک کنونی) زاده شد و دوران کودکی‌اش را در اتریش و یوگسلاوی سابق گذراند. برندل که در خانواده‌ای بدون پیشینه موسیقایی متولد شده بود، فراگیری ساز پیانو را از سن شش سالگی و بدون حضور در آکادمی‌های رسمی موسیقی نزد سوفیا دزلیک "Sofia Dezelic" آغاز نمود. پس از گذشت یازده سال برندل اولین اجرای عمومی خود را در شهر گراتس اتریش تجربه کرد. دوران فعالیت حرفه‌ای این پیانیست مشهور به گونه‌ای با دریافت چهارمین جایزه در رقابت بین‌المللی پیانو Ferruccio Busoni در سال 1949 (18 سالگی) آغاز گشت. در دهه 1960 وی اولین پیانیستی بود که تمامی کارهای بتهوون از جمله بهترین آنها (از دیدگاه منتقدین) را اجرا کرده بود. این میزان از پیشرفت در دنیای موسیقی بدون هیچ پیش زمینه‌ای از گذشته و عدم شرکت در آکادمی‌های رسمی نشان از نبوغ بالای این چهره سرشناس دارد. از جمله هنرمندان تأثیرگذار بر نوازندگی برندل می‌توان از آلفرد کورتو "Alfred Cortot" موسیقیدان برجسته فرانسوی - سوئیسی و ویلهلم کمپف "Wilhelm Kempff" موسیقیدان آلمانی نام برد. برندل همواره یک عقیده راسخ در زندگی حرفه‌ای خود داشت، این که یک شاهکار (قطعه)، خود با ساختار و ماهیتی که دارد اجرا کننده (نوازنده) را به بهترین شکل برای خلق یک اثر ماندگار هدایت می‌کند نه اجرا کننده قطعه را. وی علاوه بر نوازندگی علایق دیگرش همچون نقاشی، نویسندگی و ادبیات که حرفه دومش بود را نیز ادامه داد. آلفرد برندل گوش دادن به اجرای پیانیست‌ها، خوانندگان و حتی کارهای خود را در مسیر پیشرفت زندگی حرفه‌ای‌اش بسیار سودمند می‌دانست. وی که یکی از نوازندگان برجسته در زمینه موسیقی به شمار می‌آید، افتخارات بسیاری در کارنامه حرفه‌ای خود دارد که از این بین می‌توان به دریافت نشان افتخاری KBE در سال 1989، جایزه Léonie Sonning Music Prize سال 2002، Ernst von Siemens Music Prize سال 2004 و Echo Klassik Lifetime Achievement Award در سال 2016 اشاره کرد. این هنرمند برجسته پس از پشت سر گذاشتن بیش از نیم قرن فعالیت حرفه‌ای در سال 2008 آخرین کنسرت خود را در سالن مجلل Vienna Philharmonic شهر وین اجرا نمود. در ادامه توجه شما عزیزان را به تماشای این مستند دیدنی جلب ‌می‌کنیم.

در دوره ویدیویی «آوای لاهور» قصد داریم شما را با موسیقی‌های محلی و سنتی رایج دیار پاکستان به ویژه شهر تاریخی لاهور آشنا نماییم. «مروری کوتاه بر موسیقی پاکستان» موسیقی از دیرباز تاکنون در تمام نقاط دنیا به عنوان بخشی از فرهنگ و آداب و رسوم آن سرزمین جریان داشته و تاریخچه پیدایش آن حداقل به 55000 سال پیش باز می‌گردد. انسان‌ها به تدریج و به مرور زمان با بهره گیری از بقایای حیوانات و چوب درختان مختلف توانستند سازهای بادی گوناگونی نظیر بوق، نی و همچنین انواع سازهای زهی، کوبه‌ای و ضربی را خلق کنند و با تکامل آنها دنیای موسیقی را متحول سازند. پس از آن موسیقی در هر منطقه رنگ و بوی خاصی به خود گرفت و در طی آن آواهای محلی و بومی متعددی پدید آمدند. موسیقی پاکستانی که از دل مشرق زمین بر می‌خیزد را می‌توان یکی از این جریان‌های موسیقایی دانست. بررسی ظهور موسیقی در این سرزمین نشان می‌دهد که درون مایه آن بر پایه موسیقی تمدن دره سند، فرهنگ بودایی و تحت تأثیر موسیقی کشورهای اسلامی شکل گرفته است. همچنین آن را برگرفته از موسیقی مناطق جنوب آسیا، آسیای مرکزی، خاورمیانه و موسیقی مدرن غربی می‌دانند. پاکستان همیشه در تلاش برای شناساندن فرهنگ موسیقی ملی خود و متمایز از موسیقی هندوستان بوده تا از این طریق بتواند اصالت موسیقایی خود را حفظ نماید. شهرهای لاهور و کراچی دو مرکز مهم برای اجرای موسیقی پاکستانی هستند. پس از ظهور اولین نسل از هنرمندان معروف این خطه همچون استاد نزاکت علی، استاد سلامت علی و استاد فتح علی خان، توجه مردم پاکستان به نواهای شبه کلاسیک هندی که از سبک غزل، تومری و همچنین دادرا نشأت می‌گرفت جلب شد. سایر سبک‌های موسیقی پاکستان نظیر قوالی، پنجابی، کافی سند، بلوچی و... نیز مورد استقبال بسیاری از علاقه‌مندان به موسیقی در این سرزمین قرار دارند. استاد امانت علی خان، مهدی حسن، احمد رشدی، عزیز میان قوال و نصرت فاتح علی خان؛ استاد نامدار و ملقب به سلطان سبک قوالی از هنرمندان تأثیرگذار و سرشناس موسیقی پاکستان به شمار می‌روند. «معرفی سازهای موسیقی پاکستان» سازهای مورد استفاده در موسیقی پاکستان تا حد زیادی با سازهای کشورهای همسایه‌اش همچون ایران، افغانستان و هندوستان اشتراکاتی دارد و این خود سبب گشته تا این کشور از سازهای متنوعی در موسیقی برخوردار باشد. در موسیقی سنتی پاکستان سازها به دو دسته اصلی و همراهی کننده تقسیم می‌شوند. سازهای اصلی و بدون تغییر موسیقی کلاسیک پاکستان که برای اجرای ملودی از آن بهره می‌برند عبارتند از: اکتارا، تمبورا، رَباب و سارود، اما برخی از سازها همچون طبله و هارمونیوم به عنوان ساز همراهی کننده در مراسم‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین این سازها را می‌توان براساس صدایی که از آنها منتشر می‌شود به چهار دسته 1. پوست صدا 2. خودصدا 3. هواصدا و 4. زه‌ صدا تقسیم نمود. سازهایی همچون دوهُلَک، دُهل، دمرو، نقاره و دف از جمله سازهای پوست صدا هستند که با ضربه دست یا چوب بر بخش‌های مختلف آنها نوایی خوش از ساز بر می‌خیزد. قونگرو، منجیرا و چنگ از جمله سازهای خودصدا به شمار می‌روند. سازهایی که به شیوه دمیدن و یا از طریق ورود و خروج هوا به داخل آنها نواخته می‌شوند به سازهای هواصدا مشهورند که ساز شهنای، بین، هارمونیوم، بانسوری و الغوز به این گروه تعلق دارند. چهارمین دسته از سازهای موسیقی پاکستان به سازهای زه صدا (سازهای زخمه‌ای یا زهی) معروفند و ساریندا، رباب، اکتارا و بنجو در این دسته قرار می‌گیرند.

در مستند ویدیویی «گروه سیگور روس» قصد داریم شما را با این گروه پرطرفدار ایسلندی و موسیقی‌های رایج در سرزمین یخ‌های جاویدان آشنا نماییم. «موسیقی ایسلند، از دیرباز تا کنون» موسیقی ایسلند که دربرگیرنده موسیقی سنتی پرجوش و خروش مردمی، آواهای سبک کلاسیک، موسیقی معاصر این سرزمین و سایر سبک‌ها می‌باشد، همواره مرتبط و وابسته به گونه‌های موسیقی کشورهای شمال اروپا (اسکاندیناوی) بوده است. این کشور علی‌رغم جمعیت کمی که دارد، در حال حاضر (2018) گروه‌های مطرح و نوازندگان برجسته و مشهوری را در درون خود جای داده است. موسیقی ایسلندی تاریخچه طولانی مدتی دارد و امروزه برخی از آهنگ‌های منتشر شده از ترانه‌های قرن چهاردهم میلادی همچنان بازخوانی می‌شوند. ترانه‌های فولکلور ایسلندی معمولا در مورد عشق، ملوانان، شجاعت و شهامت، زمستان‌های سخت، جن و پری و سایر موجودات افسانه‌های سروده می‌شدند و بیشتر به مسائل مادی (دنیوی) و همچنین درون مایه طنزآمیز اشاره داشتند. از جمله آثار به جای مانده از داستان‌های حماسی که با استفاده از عناصر واج آرایی و قافیه‌های منحصر به فرد به صورت شعر درآمده است ریمور "Rímur" نام دارد که تحت عنوان کپلا "cappella" نیز شناخته می‌شود. ریمور را می‌توان به شاعران قدیمی عصر وایکینگ‌ها نسبت داد که از استعاره‌های پیچیده، قافیه‌های پنهان و فرم‌های مخصوص به خود بهره می‌بردند. برخی از معروف‌ترین ریمورها مابین قرن هجدهم تا اوایل قرن نوزدهم نوشته شده‌اند که از مشهورترین سرایندگان آنها می‌توان به Hannes Bjarnason (1776-1838) و Jón Sigurðsson (1853-1922) اشاره کرد. در اوایل قرن بیستم، Bjarni Þorsteinsson کشیش و آهنگساز ایسلندی طی سال‌های 1906 تا 1909 موسیقی بین‌المللی این کشور را گردآوردی کرد و با همراهی سازهای سنتی‌ نظیر لانگسپیل "langspil" و فیدلا "fiðla" در ایسلند پخش و اجرا نمود. این عمل او نقطه عطفی برای حفظ موسیقی این کشور به حساب می‌آمد. امروزه گروه‌ها و خوانندگان مطرح ایسلندی در سبک‌های مختلف موسیقی همچون آلترناتیو، پاپ راک، پست راک، متال و... فعالیت می‌کنند که از بین آنها می‌توان از Björk ،The Sugarcubes و Sigur Rós نام برد. «گروه سیگور روس» سیگور روس "Sigur Rós" یک گروه پست -راک ایسلندی است که به دلیل صدای منحصر به فرد (فالستو) و گیتارنوازی آرشه‌ای خواننده گروه شهرت زیادی کسب کرده است. این گروه به رهبری یون ثُر بیرکیسُن "Jón Þór Birgisson" و باهمراهی جورج هُلم "Georg Hólm" نوازنده گیتار بیس و Ágúst Ævar Gunnarsson نوازنده درام در سال 1994 شکل گرفت. سیگور روس نخستین آلبوم خود را در سال 1997 تحت عنوان Von منتشر کرد. دومین آلبوم این گروه با نام Ágætis byrjun (شروع خوب) در سال 1999 شهرت جهانی سیگور روس را در پی داشت. علاوه بر این سه ترانه Ágætis byrjun ،Svefn-g-englar ،Njósnavélin از این آلبوم در فیلم Vanilla Sky مورد استفاده قرار گرفت. در سال 2006 اعضای گروه سیگو روس پس از یک تور جهانی به ایسلند بازگشتند تا با اجراهای زنده در سراسر این کشور روح تازه‌ای به موسیقی ایسلند ببخشند. در این مسیر دین دبلویس "Dean DeBlois" کارگردان کانادایی برای به تصویر کشیدن گوشه‌ای از اجراهای به یادماندنی آنان در مستندی با نام Heima (خانه) با این گروه همراه شد. در ادامه توجه شما را به تماشای این مستند دیدنی جلب می‌کنیم.

در مستند ویدئویی "در جستجوی موتزارت" سعی داریم روایت کاملی از زندگی شخصی و حرفه‌ای این موسیقیدان معروف اتریشی برای شما علاقه‌‌مندان داشته باشیم. "زندگینامه موتزارت" شاید به جرات بتوان گفت کمتر کسی است که نام و آوازه ولفگانگ آمادئوس موتزارت "Wolfgang Amadeus Mozart"، آهنگساز شهیر اتریشی را نشنیده باشد. این نابغه دنیای موسیقی 27 ژانویه سال 1756 در سالزبورگ اتریش به دنیا آمد. وی هفتمین فرزند خانواده بود و پدرش نیز از بهترین ویولن‌نوازان و آهنگسازان اروپا در قرن هجدهم به حساب می‌آمد. پس از آن که لئوپلد موتزارت به نبوغ و استعداد ذاتی پسرش در یادگیری موسیقی پی برد به طور جدی او را تحت آموزش خود قرار داد. ولفگانگ آهنگسازی را از سن 3 سالگی آغاز نمود و هر آنچه که لازم بود را توسط پدر موسیقیدانش فراگرفت. او با هوش سرشار خود توانست در سن 8 سالگی اولین سمفونی‌اش را خلق کند و خود را به عنوان یک اعجوبه در دنیای موسیقی کلاسیک معرفی نماید. اجرای این سمفونی شگفتی برخی از آهنگسازان مطرح آن زمان از جمله پدرش و کریستین باخ را برانگیخت. موتزارت که از سنین کودکی به همراه خانواده برای اجرا به شهرها و کشورهای مختلف از جمله مونیخ، وین، پاریس، لندن، لاهه و ایتالیا سفر می‌کرد، در این مسیر با افراد مشهوری همچو آندره‌آ لوکزی و یوهان کریستین باخ آشنا شد. پس از روی کارآمدن اُسقف اعظم هیرونیموس فان کلردو "Hieronymus von Colloredo" به عنوان حاکم جدید سالزبورگ، موتزارت نیز در 13 مارس 1773 به عنوان آهنگساز و رهبر ارکستر به استخدام وی درآمد و تا سال 1777 این سمت را برعهده داشت. با وجود فضای نامناسب موسیقایی در شهر سالزبورگ، موتزارت که در استخدام دربار این شهر بود سعی بر این داشت که امیدوارانه بهترین آثار خود را خلق کند و از هیچ تلاشی نیز در این راه دریغ نکرد. او در این مدت توانست قطعات منحصر به فردی از جمله سونات‌های پیانو، قطعات مَس و کنسرتو پیانوی شماره 9 را به رشته تحریر درآورد. پس از آن وی در 23 سپتامبر 1777 با موافقت حاکم سالزبورگ و برای یافتن شغل مناسب با همراهی مادر خود به آلمان و فرانسه سفر کرد و پس از خلق چندین اثر و در نهایت فوت مادرش به سالزبورگ بازگشت و در دربار اتریش مشغول به کار شد. اما مدتی بعد به دلیل نارضایتی از جایگاهی که داشت از شغل خود استعفا داد. موتزارت در سال 1782 با وجود مخالفت پدرش با کنستانز وِبِر "constanze weber" خواننده سوپرانو ازدواج کرد و آنها صاحب دو فرزند پسر با نام‌های کارل توماس و فرانز زاویر ولفگانگ شدند. وی همچنین در این سال با نوشتن اپرای دستبرد به حرمسرا شهرت زیادی کسب کرد. در همان سال‌ها موتزارت با تاثیر از سبک موسیقی باروک دو اثر معروف خود با نام‌های فلوت سحرآمیز و سمفونی شماره 41 را خلق نمود. همچنین یکی از شاهکارهای موسیقی جهان با نام مَس در دی مینور پس از بی‌اعتنایی پدر موتزارت به وی و همسرش، توسط موتزارت خلق شد. بسیاری از تاریخ نگاران معتقدند که آثار موتزارت ارتباط عمیقی با روح آدمی برقرار می‌کند و این نشات گرفته از نبوغ و تبحر بالای این آهنگساز بزرگ در تحریر قطعات موسیقی است. موتزارت به نوشتن قطعات اپرای کمدی علاقه فراوانی داشت و سرانجام با لُرنزو دا پونته "Lorenzo Da Ponte" نویسنده اشعار اپرا ملاقات می‌کند و با همراهی وی یک روش جدید برای نوشتن اپرا می‌یابد که به نوعی طبیعت گرایی محسوب می‌شود. وی پس از همکاری با لُرنزو دا پونته موسیقی متن اپرای عروسی فیگارو "The Marriage of Figaro" را در سال 1786 می‌نویسد که ماهیت عشق، حسادت، ترحم و ... را به خوبی به نمایش می‌گذارد. ولفگانگ موتزارت در طول زندگی 35 ساله خود توانست بیش از 600 قطعه موسیقی خلق کند که از این بین می‌توان به 41 سمفونی، 27 کنسرتو پیانو، 5 کنسرتو ویالون، چندین قطعه مَس و اپراهای بی‌نظیرش اشاره کرد. موتزارت اپرای دون ژوان را برای نخستین بار 29 اکتبر سال 1787 در سالن Estates Theatre شهر پراگ اجرا نمود که مورد استقبال طرفدارانش قرار گرفت. موتزارت آخرین اثر خود را تحت عنوان آمرزش‌خوانی در رِ مینور "Requiem Mass in D minor" در سال 1791 در حالی می‌نوشت که از سلامت جسمی کافی برخوردار نبود. وی در واپسین روزهای زندگی خود برای تکمیل قطعه از یکی از دوستانش به نام فرانز خاویر ساسمایر کمک می‌گیرد. در نتیجه بخش پایانی قطعه حال و هوای پیش از مرگ موتزارت را به تصویر می‌کشد. این شخصیت برجسته دنیای موسیقی سرانجام در 5 دسامبر 1791 چشم از جهان فرو بست. ناگفته نماند که معمای مرگ موتزارت با موارد مختلفی از جمله مسمومیت‌ ناشی از مصرف جیوه، نارسایی کلیه، اِدِم (تجمع مایع در زیر پوست) و تب روماتیسم حاد گرده خورده است.

در دوره ویدیویی «کلاس پیشرفته آندرس سگوویا در اسپانیا» با معرفی چهره ماندگار گیتار کلاسیک، آندرس سگوویا تورس در خدمت شما هنردوستان عزیز هستیم. «زندگینامه آندرس سگوویا» دنیای موسیقی از دیرباز با نام و یاد مشاهیر این عرصه گره خورده است. آندرس سگوویا تورس "Andrés Segovia Torres" یکی از این بزرگان که در نواختن ساز گیتار کلاسیک شهرت جهانی دارد، 21 فوریه 1893 در لینارس اسپانیا چشم به جهان گشود. سگوویا، با وجود مخالفت‌ها و بی‌مهری‌هایی که از سوی خانواده و اطرافیانش دریافت می‌کرد با جدیت و پشتکار به کمک معلم خود میگل لوبت "Miguel Llobet" و با روشی که مخصص به خودش بود در سن 6 سالگی نواختن گیتار را آغاز نمود. در آن زمان ساز گیتار در محافل هنری و اجراها جایگاه چندانی نداشت و بیشتر از سازهایی همچون پیانو و ویولن استفاده می‌شد. وی با پشت سر گذاشتن تمام سختی‌ها در نهایت اولین اجرای حرفه‌ای و عمومی‌اش را در سال 1909 و در سن 16 سالگی در مجموعه Círculo Artísticol گرانادا انجام داد که این اجرا به عنوان اولین قدم در مسیر زنده سازی ساز گیتار و تغییر ذهنیت‌ها نسبت به آن نقش مهمی ایفا کرد. یک اجرای فوق العاده که توجه همگان را به سگوویا و این ساز جلب نمود. وی همچنین اجراهای موفق متعددی همچون اجرای مادرید سال 1912، کالج موسیقی Paris Conservatory سال 1915، بارسلونا 1916 و تور آفریقای جنوبی در سال 1919 را برگزار نمود که از این طریق نه تنها به جایگاه بین المللی درخوری دست یافت بلکه توانست ساز گیتار را احیا کرده و آن را به عنوان یک ساز رسمی در کنسرت‌ها به همگان معرفی نماید. سگوویا در طی سفرهایی که به کشورهای مختلف داشت با آهنگسازان بسیاری از جمله مانوئل پونسه، هیتور ویلا لوبوس و ماریو کاستلنوو تدسکو آشنا شد و آنها هر یک قطعاتی را برای این مرد بزرگ دنیای موسیقی تحریر نمودند. پدر گیتار کلاسیک جهان سرانجام در سال 1981 به پاس زحماتی که برای شناساندن ساز گیتار کلاسیک کشیده بود از سوی پادشاه خوان کارلوس اول لقب برجسته‌ترین لرد مارکیز از سالوبرنیا را دریافت نمود. از جمله شاگردان سگوویا می توان از John Williams ،Charlie Byrd ،Eliot Fisk و لیلی افشار (گیتارنواز مشهور ایرانی) نام برد. دو فیلم با نام Andrés Segovia in Portrait یکی در سن 75 و دیگری در سن 84 سالگی از زندگی و کار سگوویا ساخته شده است. از جمله افتخارات این مرد بزرگ می‌توان به دریافت جایزه گرمی بهترین اجرای کلاسیک برای آلبوم Segovia Golden Jubilee در سال 1958 و همینطور جایزه گرمی یک عمر فعالیت هنری "Grammy Lifetime Achivement Award" در سال 1986 اشاره نمود. از این هنرمند پرآوازه آثار بسیاری به جای مانده است که در این بین می توان از اجرای قطعه Mazurka ساخته آهنگساز مکزیکی Manuel Ponce، قطعه Prelude No.1 in E minor از Heitor- villa- lobos آهنگساز برزیلی و Capricho arabe از گیتاریست نامدار اسپانیایی Francisco Tarrego نام برد. آندرس سگوویا در حالی که دوران بازنشستگی خود را در منطقه Costa del sol در جنوب اسپانیا می‌گذراند، سرانجام در دوم ژوئن سال 1987 بر اثر سکته قلبی چشم از جهان فروبست.